З размовы:

— Ён лічыў сваімі настаўнікамі Янку Купалу і Якуба Коласа, бо ў паэзіі бачыў архітэктуру і наадварот.

— Так, і помнікі Коласу і Купалу ён таксама стварыў. Ён лічыў, што паэзія і архітэктура непарыўныя. Ён жа і сам пра гэта пісаў. Яго дзённікі — гэта само сабой, але ён жа пісаў і вершы.

З паштовай скрыні:

«Адпраўляем апавяданні Леаніда Мендэлевіча. Просім захаваць яго стыль. Гэта была яго асаблівасць: радкі абрываліся, ніколі не запаўняючы старонку цалкам».

Ад перакладчыка:

«Я б назвала гэта хутчэй вершамі ў прозе. Стыль захаваць паспрабавала. М.»

Каханне

Два дамы яднала арка.

Стаялі дамы, быццам бы ўзяўшыся за рукі.

Дамы мелі агульны двор.

Двор падзяляў блок гаражных пабудоў.

Хлопчыкі любілі бегаць па дахах гаражоў.

Дзяўчаткі з зайздрасцю глядзелі на іх знізу.

Кожны дом меў свой сквер.

Кожны сквер меў сваю гісторыю.

У нашым доме жылі знакамітыя пісьменнікі:

М.Танк, Крапіва, А.Куляшоў, Лынькоў і г. д.

Калісь у скверы яны саджалі маленькія дрэўцы.

Сёння — гэта вячыстыя дрэвы.

Галіны радаваліся першай зеляніне, спевам птахаў,

Залатым фарбам восені.

Кожная кватэра — свой лёс, свая гісторыя.

Ён жыў у адным доме.

Яна — у другім.

Ён бегаў па дахах гаражоў.

Яна гуляла ў класікі.

Старэлі дамы, старэў двор,

Ды яны былі маладыя.

Разам пайшлі ў школу.

Разам хадзілі ў студыю.

Разам паступілі ў тэатральна-мастацкі інстытут.

Калі спазняліся ў інстытут — разам беглі да тралейбуса,

Эцюднікамі штурхаючы адзін аднаго.

Вярталіся дамоў традыцыйна пешшу.

І двор сустракаў іх сваёю цеплынёй.

Сёння двор сустрэў іх залатым дываном з восеньскага лісця.

Яны ўвайшлі ў арку.

Разам спыніліся,

Быццам упершыню пабачылі адзін аднаго.

Ён нечакана абняў і пацалаваў яе.

Эцюднікі прыціснуліся адзін да другога.

Пачуцці перапаўнялі яго.

Ён хацеў крычаць. Крычаць: «Кахаю!»

Дома ён сабраў усе фламастары,

нарэзаў шмат паперак.

Да позняга вечара на кожнай паперцы пісаў:

«Кахаю, кахаю, кахаю…»

Выйшаў на двор.

Вецер кружыў апалае лісце —

Тое пералятала цераз гаражы, ліпла да шкельцаў машын.

Напісаныя лісткі ён шпульнуў і ў суседні двор.

Раніцам здзіўленая прыбіральшчыца сабрала апалае лісце

і ягоныя паперкі ў адну гурбу.

«Кахаю, кахаю, кахаю».

Пайшла прыбіраць другую палову двара —

І там было тое самае:

«Кахаю, кахаю, кахаю…»

2001 год

 

Неба

Бягуць па небе адна па адной бясконцыя хмары.

Бягуць, быццам спрабуючы абагнаць адна адну.

Бягуць, і вецер іх падганяе.

Розныя формаю, насычанасцю,

Яны або рвуць адна адну на шматкі,

або паядноўваюцца ў адзіную шэрую масу,

Робяць усё шэрым ды панылым.

Часам хмары не паспяваюць запоўніць прастору

I агаляюць блакітныя латкі неба.

Гэтае сіняе неба імгненна запаўняе

Прастору жыццём і святлом.

Промні сонца адразу ж нагадваюць пра сябе.

Шэрая маса ператвараецца ў рэльефныя дахі

Каляровых дамоў, ажываюць дрэвы, аранжавым колерам

Свеціцца тарэц двухпавярховага дома насупраць майго акна.

Хутка ўсё знікне зноў:

Шэрасць запаўняе ўсю прастору.

Чакаю гэтых блакітных астраўкоў, пасланцоў Усявышняга,

Чакаю з нецярплівасцю.

2013 год

Леанід Левін (1936—2014) — архітэктар і скульптар, аўтар «Хатыні», «Прарыва» і «Ямы», станцый метро «Плошча Леніна», «Няміга» i іншых, лаўрэат Ленінскай прэміі, двойчы лаўрэат Дзяржпрэміі Беларусі, заслужаны архітэктар.

Не друкаваныя раней апавяданні-вершы Леаніда Левіна прадастаўлены па просьбе «Маладосці» дачкой, Галінай Левінай. Пераклад на беларускую мову зроблены Маргарытай Латышкевіч. Пры афармленні матэрыяла выкарыстаны малюнкі самога Леаніда Левіна.