Не пра сабаку

 Ці любіце вы сабак? Не, не правільна… Ці любіце вы сабак так, як люблю іх я? З маленства я расла побач с кашлатай нянькай Бруна фон Дорфам — чарналапым, вастравухім і бязмерна кемлівым звяругам нямецкіх крывей. Каляндарыкі, паштоўкі і маркі з выявамі разнастайных парод і масцей «лепшых сяброў чалавека» запаўнялі мае кішэні, паліцы і заплечнікі. Ці варта казаць, што ўлюбёнымі кнігамі, якія перачытваліся літаральна да дзірак, былі «Чынк» Сэтана–Томпсана, «Белы Клык» Лондана, «Ромка, Фомка і Атос» Лагунова і, вядома ж,  «Белы Бім Чорнае вуха» Траяпольскага?

Адкладаліся ўсе гульні і справы, не прапускаўся ні адзін фільм, дзе самая смелая і адданая жывёла ў свеце пераадольвае ўсе беды і перашкоды дзеля гаспадара: «Бетховен», «Лэсі», «Дзе ты, Багіра?»...

Нават калі мяне добра цапнула незнаёмая лайка і давялося перанесці некалькі балючых уколаў, менш любіць сабак я не стала — у рэшце рэшт, лайка сумленна выконвала свае абавязкі і бараніла ўласную тэрыторыю.

Калі ў цябе ёсць сабака, паўсюль і ў любое надвор’е ты зможаш спаткаць новых сяброў–сабакароў, вясёлых, актыўных і балбатлівых.

Калі ў цябе ёсць сабака, ты адчуваеш сябе патрэбным, адказным і не самотным. Ён разумее цябе з паўслова і ведае пра цябе значна больш, чым усе твае сябры і блізкія. Сабака — гэта дадатак да цябе. Не твая правая рука, а яе працяг. Сабака — гэта вернасць, парадак і паслухмянасць. Гэта падпарадкаванне і пакора. Цярплівасць і самаадданасць. Весялосць, энергія і аптымізм. Адлюстраванне тваіх звычак, інтарэсаў і настрою. Сабака адчувае твае хвалі і падладжваецца пад іх. З сабакам заўсёды ўсё лёгка і ўсё зразумела. Вы — з адной зграі.

Я вельмі люблю сабак.

Таму да мяне прыйшла котка…

Пушыстая, паласатая, з доўгімі белымі вусамі і дзягцярна–чорнымі лапамі. Уселася ноччу паміж высокімі блакітнымі сумётамі — і давай каўкаць, гледзячы на маё акно.

— Псік! Псік пайшла! — вызірнула я праз фортачку і нават махнула рукой. — Гэта не твой дом!

— Мі–яў?

— Не твой дом, кажу! Ідзі!

Праз імгненне котка была на маім плоце, а потым і ў двары.

Цяпер жаласлівае каўканне чулася пад самымі дзвярыма.

— Добра, хай так, — прабурчала я, разумеючы, што паспаць не атрымаецца. Накінула цёплы халат, прыхапіла з лядоўні кавалак каўбасы і адчыніла насустрач ветру і колкаму снегу дзверы.

Нахабная морда з жоўтымі вачыма толькі гэтага і чакала.

— На! — кінула я каўбасу. — Еш і ідзі! Ясна?

— Міяў.

— Міяў…Спаць людзям трэба… Мяўкае яна… (я чамусьці ні на хвіліну не сумнявалася, што перада мной менавіта кошка).

Марознай раніцай, захутаная ў шаль, я выйшла за дзверы — час бегчы на працу.

— Мі–яў! — радасна сустрэла мяне мая знаёмая.

— Дзяўчынка, ты домам памылілася, — цярпліва патлумачыла я, разглядаючы чорны нашыйнік. Асцярожна вынесла жывёліну з двара і замкнула брамку.

Ці варта казаць, хто чакаў мяне на ганку па вяртанні з працы?

У небе запальваліся першыя зоркі, а жоўтыя вочы неадчэпна сачылі за мной.

Ну што ж… Адзін–адзін.

Наступная спроба…

Падхапіўшы госцю на рукі, панесла яе па блізкіх і далёкіх суседзях:

— Са святамі! Ваша котка? Зноў не?

На шчасце, адна бабулька, якая жыве ў самым канцы вуліцы, ля чыгункі, злітавалася:

— Не, не мая. Але хай застаецца. Красу–у–уня…

Наступнай раніцай «красуня» зноў чакала мяне на маім ганку. Давялося пусціць у хату — пагрэць лапкі (я так адразу і папярэдзіла).

Красуня ганарліва прайшла ў залу і па–шляхецку размясцілася на канапе побач з батарэяй, задаволена напяваючы сабе пад нос.

Я яшчэ раз агледзела ашыйнік. Звычыйны, скураны. Ніякіх звестак і надпісаў. Але гэтую шляхцянку нехта шукае. Можа, і начамі не спіць…

У гэты ж дзень абвесткі з выявай знойдзенай пушыстай красуні аздаблялі кожны пад’езд, прыпынак і слуп у нашым раёне. Звярнулася і да знаёмых валанцёраў — раптам «згубляшку» шукаюць у іх?

Памільгаў жоўтымі вачыма старэнькі «Фіяцік» за плотам, і пад мае наддваровыя зоркі ступіла Вераніка — уладарка княства са шматлікімі клеткамі, у якіх чакаюць сваіх гаспадароў «згубляшкі», «падбірашкі» і «выкідушкі».

— Да ветэрынара насілі? — пацікавілася дзяўчына, разглядаючы маю паласатую госцю. — Маладзенькая, выхаваная, чысценькая. Здаецца, сібірская. Такую адразу забяруць.

Вераніка працягнула рукі, але сібірачка схавалася на маіх.

— А гэта дакладна не ваша котка? — недаверліва ўзняла брыво ўладарка клетак.

— Мі–яў! Ш–ш–ш!

Праз пару дзён красуня была стэрылізаваная (вой, колькі ж я ачухвала яе апасля наркозу! Вочкі капала, пялюшкі мяняла, булёнам з піпеткі карміла ды ноч не спала!) і забяспечаная багатым пасагам: міскамі, латком з напаўняльнікам, шчоткай для густой поўсці, цацкамі ў выглядзе мышак і мяшком даражэннага сухога корму.

Мае знаёмыя і сваякі атрымалі фота кашлатай нявесты з пасагам і надпісам: «Мне котку ніяк нельга — алергія, дактары і аналізы брахаць не будуць. Да таго ж, я злосная сабачніца і будую ў двары вальер! Усё разам у добрыя ручкі! Вось якая мілата!»

Тым часам котачка абжывала дом: грэлася на батарэях, вывучала паліцы і шафы, гуляла з елачнымі цацкамі і катала па падлозе алоўкі. Днём сачыла з падаконня за мінакамі і машынамі, а ноччу прыходзіла да мяне пад бачок: тыкалася ў шыю і падбароддзе халодным носам, уключала на поўную сваю «варкатушку» і засынала на маіх грудзях.

Высветлілася, што коткі ніяк не жадаюць падаваць лапу і прыносіць тапкі, але добра ведаюць стук дзверцы лядоўні. Сваіх гаспадароў чуюць, калі тыя яшчэ толькі ступілі на прыпынак з аўтобуса, і сустракаюць не менш радасна за сабак, але больш лагодна.

Коткі — гэта прадуманасць і асцярожнасць, хітрасць і гібкасць характару, індывідуальнасць і незалежнасць, здаровы эгаізм і пачуццё ўласнай годнасці, настойлівасць і самапавага — якасці, якіх мне, заўзятай сабакарцы, так бракуе.

Але я паслухмяна вучуся ў сваёй коткі. Нездарма ж яна з’явілася ў маім жыцці. Як і людзі: часам не зусім прыемныя і шчырыя, а часам — светлыя і душэўныя, але невыпадковыя — усе тыя, з кім я сутыкаюся на сваім шляху і кожны раз выношу для сябе новыя, неабходныя ў жыцці ўрокі.

Мы дакладна не з адной зграі — мы адной крыві, і я лёгка лаўлю яе хвалі і падладжваюся пад іх.

Калі маёй пляменнічцы дазволяць трымаць дома жывёлінку, каб стаць адказнай дзяўчынкай, яна завітае па маю сібірачку–красуню і скажа:

— Вой, якая мілата! Які цуд пухнаценькі!

Тады я смела і ўпэўнена адкажу:

— Гэта мой цуд. Я табе сабачку куплю.

Юльяна Пятрэнка