Аліна Агрэніч

нарадзілася 22 кастрычніка 1994 года ў вёсцы Калантаеўка Раздзяльнянскага раёна Адэскай вобласці. Жыве ў вёсцы Пярэжыр Пухавіцкага раёна. Працуе настаўніцай польскай і беларускай моў.

Кастусю Каліноўскаму

 Прымружыўшы вочы ад сонца,

Усміхаўся ўсяму наваколлю:

«Сутоння сягоння не будзе,

На поўныя дыхайце грудзі,

А слёзы пякучыя соллю

Хай знікнуць ў чужое старонцы».

 

Не слухалі хлопца, не чулі.

«Падманваць узяўся, канешне!

Як можа быць свет... і без цемры?»

Ягоныя ціснулі рэбры,

Ягоныя ціснулі плечы

І спіну з нянавісцю гнулі.

 

Забралі Радзіму ды волю,

адзінае мэтай зрабілі —

Прынізіць, скарыць і знявечыць.

...А ён гартаваўся у сечы,

Не здаўся. Зрачыся Айчыны

ды праўды мужыцкай не здолеў.

 

Ён быў і ў няволі свабодным

І думаў: «Хай раніца ззяе

Мільярдамі кропель расістых,

Хай спеў жаўрукоў галасістых

Вясны абвяшчае вяртанне,

бо досыць нам зімак халодных».

 

І смешна глядзець на кайданы,

Калі закаваны ў іх вольны.

Азораны сэрцам прарочым,

Не здрадзіць ніхто, не захоча:

«Ды ён на палёт ужо здольны,

Свабоднага краю падданы!»

 

 

Дзве лісы размаўлялі ў лесе:

 — Татусь! Наваколле наша?

— Праўду кажаш. Пад сонцам месца

Урваў я ў нашы пашчы.

 

— Слухай, тата, мы ж проста лісы!

Жыве тут зубрыны статак,

І ястрабы ёсць, і рысі...

Чаму ўсе пад нашай ўладай?

 

— А жывуць сапраўды асілкі,

І так летапісцы лічаць.

Ды абцяў я аднак ім грыўкі:

Сказаў, што яны ўсе мышы.

 

— І паверылі ў гэта? Дурні!

Хай толькі раскрыюць зяпы! —

Ліс маленькі з агідай буркнуў,

Па–бацькаву склаўшы лапы.

 

 

А я ззяла нястомна

 У начы самай цёмнай,

каб шлях Яму асвяціць.

 

Праз духмяныя травы

да бяроз кучаравых

зорную кінула ніць.

 

Ён узяў тую нітку

ды уплёў ў сваю світку,

сказаў: «Далей іду сам».

 

Так пакінуў шаноўны

на душы маёй кволай

безліч кратараў–ран.

 

Не сцярпеў чорны Космас

майго ляманту. Злосна

скінуў мяне на Зямлю.

 

«Ззяць у небе не будзеш

ты ніколі больш людзям.

Сусвет цябе падмануў:

 

Не ад старасці зоры,

а праз смутак і гора

знічкамі падаюць ўніз».

 

Я ляцела, гарэла,

вар'яцела, шарэла,

страшэнны боль мяне грыз.

 

Кажаш, Космас, мне нельга

больш патрапіць на неба?

Не буду зоркай ужо?

 

А цярплю я пакуты,

сэрца поўна атруты

толькі праз здраду Яго?

 

Як жа так? Хіба гэта

справядліва? Ды дзе там!

Не, я так не хачу.

 

Залячыла я раны,

што не ўбачыць і шнараў.

Але ўжо ўніз я лячу..

 

Перайначу прастору!

Хопіць лёсу пакоры!

Сама зраблюся сабой!

 

І на дне акіяна

аджыла, не сканала —

зоркаю стала марской.

 

 

Марское

 Мора.

Так сябруюць зямля і неба.

Неба кідае ў мора зоры,

І аблокі, і сонца промні,

А жыццё спараджае глеба.

 

Срэбрам

Спіны рыб рассякаюць хвалі:

Рыбы мераюць чаек пер'е....

...і ўзлятаюць, калі павераць,

Што крылатымі трошкі сталі.

 

 

Хапаць гэты вечар

лёгкімі поўнымі,

летучы ўздоўж ракі

па–ўсэйнаболтаўску

у кірунак мастоў,

зацягнутых воўнаю

туманоў,

што вада

нарадзіла

подыхам.

 

Там убачыць Сусвет

у люстэрку Свіслачы.

Срэбнай хваляй

ён лёг

і накрыўся горадам.

У ім адменскіх агнёў вечаровых

тысячы.

Я ж адна —

прадстаўнік

ад мясцовых

волатаў.

 

Захаваць у сабе

таямніцу гэтую —

што дзівосы сядзяць

вось каля

Кастрычніцкай.

Крок за крокам

назад.

—Дзе ты, дзеўка, бегала?

—Там, дзе горад дрыжыць, —

і ўсміхнуцца крышачку.

 

 

Вяртайся

Што адлегласць?

Скупыя лічбы?

Шлях па вадзе і сушы?

Не,

то ад сэрца да сэрца

ніці,

калі рукаюцца

душы.