У Маскоўскім выдавецтве “Художественная литература” выходзіць раман беларускай пісьменніцы ХІХ стагоддзя.

«Элиза Ожешко. «Меир Эзофович». Повесть из быта евреев в двух частях с иллюстрациями М.Э.Андриолли» — так сведчыць тытульная старонка выдання, якое выходзіць у серыі «Забытая книга». Ва ўступным слове пазначана: «Элиза Ожешко (1841–1910) родилась близ Гродно и почти всю свою жизнь прожила в этом городе. Сейчас это Республика Беларусь, но в те времена так называемые Восточные Кресы — Гродненская земля — входили в Российскую империю. Поэтому белорусы, равно как и русские, считают польскоязычную писательницу своей соотечественницей. Или просто – своей…».

«Я ні хвіліны не вагаўся, адразу вызначыўся з выбарам пісьменніка. На выбар гэты, на напісанне біяграфіі Пранціша Вуля мяне натхняў Віцебск, мой родны горад. Мабыць, Віцебск і стаў галоўным героем апавядання. Дух яго апаноўвае мяне няспынна ад самага нараджэння, як было гэта некалі і з героем. Таму я міжволі зліваўся з асобай пісьменніка: я станавіўся ім, а ён мной».
Цімур Буйко

Конкурсны твор Цімура Буйко «Пчала ў вязніцы», прысвечаны Пранцішу Вулю, трапіў у лік лаўрэацкіх і прыняты ў зборнік, які рыхтуецца да друку.

Уладзімір Мажылоўскі працуе ў тэрытарыяльным цэнтры Браслаўскага раёна загадчыкам аддзялення для састарэлых. Любіць літаратуру, гісторыю, народныя песні, цікавіцца развіццём сучасных медыя. Марыць знайсці новыя літаратурныя прыёмы ў малой прозе, бо лічыць, што сёння, у час высокіх тэхналогій, у яе ёсць шанец перажыць новы росквіт.

У творы «Цярновы вянок…» аўтар паспрабаваў не толькі адлюстраваць уласнае бачанне біяграфіі паэта Пранціша Вуля, але праз яго думкі, словы і ўчынкі данесці да чытача простую аксіёму: «Родная мова ратуе душу чалавека, а чыстая душа ратуе слова».

«Хто тыя людзі, што жылі амаль дзвесце гадоў таму? Якія ў іх былі мары, памкненні? Ці магчыма стварыць машыну часу, якая перанесла б нас у далёкае ХІХ стагоддзе?»

Конкурсны твор Таццяны Кохан «Успаміны», прысвечаны Яну Чачоту, трапіў у лік лаўрэацкіх і прыняты ў зборнік, які рыхтуецца да друку.

«Ніякіх бібліятэк. На шчасце, асноўная крыніца інфармацыі сама трапіла мне на стол. На працу – па 10–15 хвілін. Максімум – паўгадзіны на вуліцы ў руху. Галоўная праблема – пагрузіцца з галавой у атмасферу. Адчуць усё, што адбываецца ў жыцці героя, уласнай скурай (метафарычна, канешне)».

Конкурсны твор Таццяны Кіявіцкай «Жыў-быў Вінцэсь», прысвечаны Вінцэсю Каратынскаму, трапіў у лік лаўрэацкіх і прыняты ў зборнік, які рыхтуецца да друку.