Дзіцятка плача: «Хто такі пакутнік?» —

Працягвае яму лісток-трыпутнік.

Вялікая вясна: туга і снег.

А лета не для ўсіх. А лета — бег

На раніцы да ружаў небасхіла

І пятачкі нацёртыя Ахіла.

*

На самы дах, да галубоў, шпакоў,

Шклаваты жоўтай ды іржы цвікоў —

Агня ды сонца — дошак шалупіння,

Сухіх цыбулін. Там багі, багіні,

Як на Алімпе, пʼюць нектар і мёд,

Смяюцца, танчаць, бавяць новы год.

Ніхто не бачыў іх, а ты ўглядзеўся —

І сам світанкам сціплым заірдзеўся.

*

Ляжаць у гамаку і слухаць сон

Пад яблыняй, пакуль не прыйдзе скон, —

Юначых летуценняў посвіст птушак.

Ты бачыш, Зеўс агонь рукамі тушыць —

І попел аблятае да зямлі.

Па лыткі свае ногі загалі,

Не перапэцкай ды не апаліся.

Ідзі ў свой лес. Крадзі агонь. Маліся.

*

Мінае лета. Чоўнік прыплыве

Па хвалях Леты, па расе ў траве

Не за табой, а за тваім дзядулем,

Бабуляй, татам, маці. І ў агуле

Ты бессмяротны будзеш тут адзін.

І толькі кажуць звонікі «дзін-дзін»

З пяшчотнай выі, суцяшаюць быццам.

Ты спіш ці не? Прачнуцца ці забыцца?

І гладзіш у кароўкі круглы бок.

І плачаш, як пакінуты паўбог.