Вольга ШЫМАНСКАЯ

нарадзілася 23 чэрвеня 1981 года ў Мінску. Выпускніца факультэта беларускай філалогіі і культуры БДПУ імя Максіма Танка (2003), кандыдат філалагічных навук, дацэнт кафедры англійскай мовы эканамічных спецыяльнасцей факультэта міжнародных адносін БДУ. Шматгранная асоба з невычарпальнай энергіяй і прагай жыцця: сумяшчае выкладчыцкую, навуковую і творчую дзейнасць з выхаваннем траіх дзетак, спевамі ў царкоўным хоры і няўрымслівым хобі — танцавальнай праграмай Зумба. Марыць усё паспяваць і быць шчаслівай.

 

ПАЧУЦЦІ НА ПАПЕРЫ

 

Пеўчая

Змоўкнуць спевы на хорах.

Сціхне роспеў званоў.

І царква апусцее да раніцы.

«Божа, літасціў будзь жа

На векі вякоў», —

З вуснаў пеўчай малітва зрываецца.

 

Пачакаць. Прыпыніцца.

Зазірнуць у сябе,

Каму служыш, нарэшце задумацца,

Ці на Божае славе,

Ці пышнай хвальбе

Твае ўчынкі штодзённа будуюцца.

 

Не да месца партэснасць —

Тут, у гулкай цішы,

У малітву так многа закладзена.

Толькі б шчырыя словы

Ліліся з душы,

А астатняе — будзе нам дадзена.

 

…Так яна разважае,

Быццам тое дзіця,

Дом з камення будуе з руплівасцю.

І ад Бога прымае

Варункі жыцця —

З паслухмянай і ўдзячнай цярплівасцю.

 

Трыялет

Я узышла на Эверэст,

Заснежаны і непрыступны.

З пакут будуючы прыступкі,

Я узышла на Эверэст.

Ды марны, марны подзвіг рупны,

Бо ў адзіноце праўлю фэст…

Я узышла на Эверэст,

Заснежаны і непрыступны.

 

Мае колеры

Сінія з шэрым думкі…

Вочы стальныя твае…

Дымкай над лісцем хрумсткім

Шызая восень плыве…

 

Збаў мяне ад пакуты

Быць у баку ад падзей:

Рукі мае закуты

У кайданы надзей.

 

Страшна, што я пачую

З вуснаў тваіх «ніколі».

Ды толькі яно ўратуе —

Можа, яно ўратуе? —

Ад сіне-шэрай любові…

 

***

Ад стомы чырвонае, сонца кранае

Глыб возера. Тае спакой у паветры.

Цягучай смугою мой крок аплятае

Бяскрылы пясок, што так марыць аб ветры.

 

***

Белы аркуш

Патрабуе складоў.

Не падманеш:

Назло табе

Я зрыфмую

Пачуцці з паперай.

 

***

Ён мне ніколі

Не здрадзіць,

Бо здрада чужой —

Не здрада.

Бо час размывае вобраз,

Боль чужы

Не кранае сэрца…

 

***

Як у сне: хочаш крок — ні з месца.

Толькі «хачу» імкнецца

Навыперадкі з «магу».