Галіна Зыранава
нарадзілася 6 чэрвеня 1982 года ў вёсцы Крывошын Ляхавіцкага раёна. Скончыла БДПУ імя Максіма Танка, працавала настаўніцай беларускай мовы і літаратуры. Любіць жыццё і слова. Імкнецца перамераць рэкі замежных моў у шкарлупінцы грэцкага арэха. Яе Парыж — мора, прагне ўбачыць яго і жыць доўга-доўга ў творчай радасці. Самая важкая шкодная звычка — абдымаць незнаёмых людзей і называць іх Сонцамі.
Дзе рыбы — Птушкі, і дзе птушкі — Людзі
***
Мора маё, зноўку хваля за хваляй
Па камянях да ўзбярэжжа прастуеш.
Дзень учарашні рупліваю пралляй
З пылам самотным у пальцах нітуеш.
Сонца маё патапляеш у сіні,
Фарбамі белыя воблакі квеціш —
Пэўнасць у пошуме хваляў зноў гіне,
Солі ў вачах ужо больш, чым у свеце.
Мора маё! Абдымі мяне цёпла:
Я не прашу ні плыта, ні пярлінак —
Сіняй пяшчоты адненькую кроплю,
Сэрца відучага дотык адзіны...
***
Калі запытаюся раптам, чым пахне мора,
Скажы, калі ласка, што пахне яно язмінам.
Пра солі прагоркласць, заіленасць зыркіх зорак
Ты мне не кажы — не рабі надвячорак зімным.
Бо я нарадзілася кветкай з душою сонца,
Бо з кветкавым морам з’яднанае маё сэрца,
Бо песня язміну натканая на красёнцах,
Каб мёдам — не лёдам— напоўніць тваё вядзерца.
Каб ты зразумеў аднойчы: мора —не мара,
Каб я зразумела, што слёзы — не ёсць крыніца,
Каб мы прастаялі вечнасць тварам да твару,
А морам між намі усё не маглі наталіцца...
***
У далонях маіх — белы снег,
Кулькай саду, які па вясне
Не прыпыніцца, ані прысне,
Покуль лёд не праб’юць хрызантэмы.
Кветкі-зоркі запозненай тэмай
Расцвітуць на жывым палатне,
Нагадаўшы абноўленай мне
Мора снегу, разлітага крэмам
Па каржах акалелай зямлі,
Што да восені мякка вялі
Паўз лясы, дзе лісцём — матылі,
Закаханыя ў вольнае неба.
Хрызантэмы пад снегам — як мы,
У далонях заўчаснай зімы.
Шлях да лета кароткі, прамы,
Але ж... сонейка, сонейка трэба...
***
Намалюй мяне так, як умееш —
Белай птушкай між шэрых галін.
Можаш крэйдай, а хочаш — алеем.
Толькі ты мяне бачыш. Адзін.
Для астатніх я — рыска пейзажу,
Ліхтаровага кропка святла.
Толькі ты ўсім даводзіш адважна,
Што я птушка, ў якой два крыла.
Што мне неба бясконцасць — радзімай,
Хоць радзілася тут, на зямлі.
Намалюй мяне — іншым на дзіва,
Каб паверыць у лёт мой змаглі.
Намалюй мяне. Так, як умееш.
Цяжка птушцы без дужых галін.
Покуль памяць не засціць завея,
Намалюй. Як ты можаш адзін...
***
Ў палёце больш не выпускай маёй рукі,
Каб наша неба не звялося зноў да прыску,
Каб на пасрэднасці іржавыя цвікі
Не напароцца нам, як закружляем нізка .
Ў палёце больш не выпускай маёй рукі,
Каб не падаўся свет ізноў глухім і хіжым,
Каб не прыйшло на думку: «Людзі — мінакі,
Натоўп, ахвочы да хлусні і дробных зніжак».
Маёй рукі ў палёце больш не выпускай,
Хай неба неспасціжным морам будзе,
Дзе таямніцы і адкрыцці — цераз край,
Дзе рыбы — Птушкі і дзе птушкі — Людзі.
***
Мяне за плечы кратала зіма,
І восень падразала спешна крылы.
Ды Хтось сказаў: «Ты летам стань сама!»
Сказаў — і неўпрыкмет напоўніў сілай.
І павіліся парасткі цяпла,
І лісцечка зашапацела следам,
І зазырчэлі шнарыкі ад плат,
І босых думак рой сагрэўся пледам...
Нямала «і» такіх яшчэ было
У гэты дзень — на свяце саматы.
Я ведаю, як паўстае святло.
Як ведаю, што гэты Хтось — не ты...
***
Холадна.
У клетцы, апавітай даўкімі лілеямі,
Паміж паліцаў з перагорклымі алеямі,
Дзе з белых дошак вырастаюць камяні.
Мне холадна.
Пад столлю, дзе гірляндамі — агеньчыкі,
Дзе замест вокнаў лесвіцы з парэнчамі,
Якія сонца ўсё імкнуцца засланіць,
Як жа мне холадна...
Сагрэй мяне.
Як птушаня — далонямі,
Дасланымі па павуцінках словамі,
Старымі-новымі,
Сагрэй.
Не быць вясне.
Але як жыць староннімі?
Як галаву схіліць перад умовамі?
Як дыхаць? Словамі?
А ведаеш...
Ты толькі не старэй.
Душу пры ельніку на хвілю затрымай.
Так. Лепей не мяне — яе сагрэй.
Як птушаня — далонямі.
А я сама
Для вогнішча найлепшы бераг адшукаю
І крошкамі пазначу сцежку да вады.
«Прыходзь!» — дашлю табе на крылах чаек,
Ты адгукнешся — рэхам вогненнай хады.
Не будзе клетак больш, выгнання і адчаю,
Адной сярнічкі хопіць, пэўна, на гады...
...Мой новы дзень. Гарачы кубак чаю.
І так нясцерпна точаць сэрца халады.
